Η εμπειρία των Περσικών Πολέμων φέρνει αλλαγές στην κοινωνία, τη σκέψη και την τέχνη της Αθήνας. Μετά το 480 π.Χ. οι καλλιτέχνες αναζητούν νέους τρόπους έκφρασης, ικανούς να αποδώσουν το ηρωικό πνεύμα που επικρατεί. Τα νέα έργα απεικονίζουν όχι μόνο θεούς αλλά και θνητούς, ιδιαίτερα αθλητές.

Οι γλύπτες μελετούν τη γλώσσα του σώματος και προσπαθούν να αναδείξουν τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Στον άκαμπτο κορμό των αρχαϊκών αγαλμάτων αντιπαραθέτουν μια πιο φυσιοκρατική στάση. Μετατοπίζουν το βάρος του σώματος στο ένα σκέλος, και έτσι μεταφέρουν και διαχέουν την κίνηση και στα υπόλοιπα μέλη. Με τον τρόπο αυτό δίνουν περισσότερη ζωντάνια, δυναμισμό και πλαστικότητα στις δημιουργίες τους.

Επιπλέον, τα πολλά διακοσμητικά στοιχεία της αρχαϊκής τέχνης υποχωρούν. Τα ανάλαφρα ιωνικά φορέματα των γυναικών δίνουν τη θέση τους στον πέπλο, ένα αυστηρό ρούχο που κρύβει τη διάπλαση του σώματος. Η νέα τεχνοτροπία ονομάζεται συμβατικά «αυστηρός ρυθμός», γιατί τα πρόσωπα χάνουν τώρα το αρχαϊκό τους χαμόγελο και αποκτούν έκφραση σοβαρή. Ο «αυστηρός ρυθμός» διαρκεί μέχρι το 450 π.Χ. και είναι αυτός που οδηγεί στην τέχνη της Κλασικής εποχής.